Hiç gözlerini şaşkınlıkla açıp, “o sene orada ne yaşandı yahu?” diye sordun mu sevgili okur? Hiç başına geldi mi bu?

 

Konumuz insanın gelişiminde ailenin yeri ve inan bana bu yer okuldan daha önemli. Çünkü hani hep dedikleri gibi, hep ezbere bildiğimiz gibi, eğitim aileden başlıyor gerçekten.

 

Löp diye girelim mi yazıya?

 

Anasının, babasının başında durup ilgilenmediği çocuklara bakıyoruz. Ya da ailenin ilgilendiği ama yanlış ilgilendiği çocuklara… Daha doğrusu bu çocukların büyümüş hallerine…

 

Daha açık yazalım. Başına gelmiştir. Meşhur bir okuldan mezun, hani herkesin gıpta ile baktığı… Ya da prestijli bir işi var, misal cerrah, misal profesör falan… Bildiğin öküz ama… Bunlardan bahsediyorum…

 

Anladın dimi?

 

Şu diyalog benim yılda bir başıma gelir bak:

 

Ben: Ya hiç hoşlanmadığım bir insan tipi, böyle avam, seviyesiz, böyle ayakkabısının topuğuna basan, basit bir insan. Hiç sevmem.

O: Öyle diyorsun ama o …… lisesinden mezun

Ben: ???? Vah vah vah! Ne yaşanmış o yıl acaba? O yıl verdikleri tüm mezunları böyle vurgun yemiş gibi miymiş?

 

Evet. Bazı insanlar bazı okullardan mezun oluyorlar ama sadece mezun oluyorlar. O okulun havasından, suyundan, terbiyesinden ne bileyim sıfatından hiçbir şey almadan, eğitilmeden, törpülenmeden, artmadan, zenginleşmeden, evrilmeden böyle hödük gibi, hıdı hıdı sınavları geçip mezun oluyorlar.

 

Ve neyi öğreniyoruz buradan? Tam 2 şeyi!

1) Herkes aslı neyse ona rücu ediyor. Hakikaten eşeğe altın semer vurmakla eşek “lamborjini” olmuyor. Sülaleden bir davarlık varsa adamı alıp bilmemne üniversitesine dekan yap, değişen bir şey olmuyor, orda da davarlığa devam ediyor. Yani genetiği yenemiyorsun! Genetik olarak neyse o oluyor herkes! Fen baskın çıkıyor arkadaş. DNA baskın çıkıyor.

2) Belki bir tık eğitilebilirliği olan insan evde de desteklenmezse okullar çaresiz kalıyor. Yani okulun –evdeki ana babada iş yoksa- tek başına yapabileceği bir şey yok. Yok! Mucize yaratamıyor.

 

Yani, insan genetik olarak hayata acayip bir yerden başlamış olabilir. Ama entelektüel zenginlik, kalite ve saygınlık için hem kişinin bunu istemesi, hem bunun aile tarafından da desteklenmesi çok önemli. Kişi daha seçkin olmak isteyecek, bunu arzulayacak. Aile de bu konuda yardım edecek, yani onlar da davar olmayacaklar. Ha, iyi de bir eğitimden geçiyorsa ne ala… Ama okul tek başına bir şey yapamıyor. Ailenin evde okula yardım etmesi gerekiyor ve şahsın da bu evrimi kabul etmesi, istemesi gerekiyor.

 

Yoksa işte, bi adama bakıyorsun bi davranışlarına ve soruyorsun;

 

“O sene o okulda ne yaşanmış yahu? Bu ne?”

 

Bunu neden yazdım. Çocuğunuz şu okula girdi, bu okula gidiyor, koyun onları bir kenara. Bizlerin aile olarak çocukların saygıdeğer insanlar olarak yetişmesi için yapmamız gereken şeyler var. Çocukları alıp sinemaya, tiyatroya, konsere, sergiye götürmek. Anlatmak, göstermek, tanıtmak. Okumak, okutmak… Önce bizim zarif beyefendiler ve hanımefendiler olmamız lazım ki çocuklar da bizden gördüklerini yansıtsınlar.

 

Biliyorum günümüzde bunun aksi pirim yapıyor. Hırtlık, seviyesizlik, terbiyesizlik, basitlik normalleşti.

 

Saçma sapan bir zamandan geçiyoruz. Herkes birbirinin hakkını gasp ediyor. Hemen herkes terbiyesiz, herkes bağırıyor, küfür ediyor, böyle avam, mahalle, ciyak ciyak, seviyesiz bir ortam. Nereye giderseniz gidin, hangi gelir seviyesiyle muhatap olursanız olun durum değişmiyor. Seviyesizlik, ahlaksızlık, şiddet toplumun her kesimine sirayet etmiş durumda.

 

Gerçekten herkes aslına rücu etmiş.

 

Siz boşverin milleti.

 

Online bilet satın alma ve etkinlik sayfalarını takip edin. Beğendiğiniz sergilere, oyunlara, konserlere gidin. Sinemadan vazgeçmeyin. Kitap alın, kitap okuyun, kitap hediye edin. Açık havada yürüyüşler yapın. Gezmeyi sevenler imkanına göre şehir gezileri yapabilir. Bir tuval ya da defter alıp resim çizmeye çalışın. Bir deneyin. Bir müzik aleti çalın. Yazı yazın, fotoğraf çekin. Kendinize saksılar alıp çiçek ekin. Sokak hayvanlarına yardım edin. El işi yapın, kimsesizler için gönüllü çalışın.

 

Bir şey bulun. Bu seviyesizliğe direnecek bir şey ve onu yapın.

 

Çocuklarınız da görsün. Nasıl bir yetişkin olmak lazım, nedir, insan ne yapar, nasıl yaşar, nasıl davranır… Gösterin….

 

Sizin çocuğunuz için ileride “o öküz ordan mı mezunmuş? Vah vah vah!” denmemesi gerçekten sizin DE elinizde…

 

Rücu ettiğinizin değerli olmasını dilerim…